Die negatieve feedback zegt vast niks over jou!
Maar alles over de ander…
Toch?
Of zit je met dit denken volop in je verdedigingsmechanismen?
Zoals slimme professionals juist zo makkelijk doen. Omdat ze gewend zijn succes op succes te stapelen.
En het lastig vinden om dieper te kijken. Om onderliggende strategieën te durven herzien. Dieper te leren.
De slimste mensen vinden het nu eenmaal het meest lastig om te leren!
Tenminste, dit is één stelling uit het klassieke (en ronduit geweldige) artikel ‘Teaching smart people how to learn’, van Chris Argyris.
Confronterend, en oh zo waar! Ga je eigen reactie hierop maar eens na.
Je voelde je vast niet aangesproken. Door dat ‘lastig kunnen leren’.
En dat is dus precies het punt 😉!
Terug naar negatieve feedback. Die houden we dus liever buiten de deur. Verwerpen we vanwege een fout toontje, gebrekkige timing of ongelukkige woordkeuze. Of ontkennen domweg.
Alles om het maar niet echt binnen te laten komen. Om ons toch al kwetsbare zelfbeeld maar intact te houden.
De prijs? We begrenzen ons leren.
Volstrekt logisch en herkenbaar hoor. Doe ik net zo goed. Veel feedback wordt nu eenmaal rottig gebracht.
Maar ook wel jammer. Soms.
Want soms zit er parels in verstopt. Maar dan moet je het wel even toelaten.
De aller-rottigste feedback die ik zelf ooit kreeg, en die me nog altijd bij blijft, ging als volgt.
Ik had een assessmentverslag geschreven over een kandidaat.
Was best ok.
Blij dat het af was. Was er wel klaar mee. En was razend druk met andere taken.
Ging per fax (ja, vorige eeuw..) naar de verantwoordelijke vennoot.
Kwam vervolgens heel snel terug. Pagina na pagina rolde binnen, ieder met…
een dikke streep diagonaal door alle tekst.
En met op blz. 20 de legendarische woorden:
ZO NIET!!
Moest kennelijk opnieuw. Al dat werk voor niets!
Beledigd was ik. Woedend. ‘Wat een onrecht’.
Het lag zeker niet aan mijn schrijfkunst.
Niet aan mijn inspanningen.
Niet aan mijn intentie.
Niet aan mij.
Vond ik.
Nee, het was voorál de ander: die deugde niet!
Vloekend en tierend, en volop in de ontkenning, heb ik een nieuw verslag ingeklopt.
En pas bij de laatste pagina, viel het kwartje.
Eentje die 20+ jaar later nog wekelijks valt.
Het verslag was een 6, hooguit een 6,5.
Maar zeker geen 9.
Het was lang niet mijn beste werk.
En daar moest ik wel naar streven!
Vond hij. Kennelijk. Maar belangrijker nog:
Dat vond ik eigenlijk ook. En nog steeds.
Zeker voor iets dat zo belangrijk was voor een ander.
Of die ‘rottige’ feedback zo bedoeld was of niet: het schudde me wakker. Ik heb die dag geleerd te leven naar een norm, een waarde die voor mij van belang is. En om daarin consistent te zijn.
Het werd een van mijn meest vormende lessen.
Die ik echt pas in 2e instantie kon toelaten.
En jij? Sta er eens even bij stil.
In welke negatieve feedback zat een parel verscholen?