Het was in een van mijn allereerste gesprekken als jonge consultant..
Samen met mijn ‘baas’ was ik op bezoek, bij een sleutelspeler van onze klant.
Op zoek naar essentiële informatie voor ons adviestraject.
Dacht ik.
We waren twee minuten in het gesprek. Handen netjes geschud, namen uitgewisseld.
Koetje, kalfje.
En dan…zie ik mijn kans schoon. Ik pak nerveuzig het initiatief.
Met kloppend hart stel ik mijn reeds voorbereide, slim geformuleerde vraag.
Even laten zien dat ik ook iets in huis heb. Pienter genoeg ben. Verschil kan maken. Wil maken!
Ook al ben ik pas net gestart.
‘Nailed it’, denk ik tevreden, nadat ik met een lichte stembuiging omhoog mijn vraagteken zet.
Ik haal adem, kijk de ander verwachtingsvol aan, en…
Bam!
Auw!
Mijn scheenbeen!
Mijn vennoot heeft me een schop verkocht. Onder de tafel. En een flinke ook.
Kijkt me aan. Geïrriteerd. Neemt het gesprek over. En keuvelt verder. Meer koetjes, meer kalfjes. Duurt eindeloos lang, in mijn beleving.
Maar de boodschap is kraakhelder. Ik trek mijn mond niet meer open.
Na een half uur ‘gezelligheid’ komt eindelijk de vraag van onze gastheer. Wat hij voor ons kan betekenen?
In de tien minuten die volgen, voltrekt zich de magie.
Mijn vennoot krijgt alles waar we voor kwamen, en beloftes voor meer. De informatie. En daarnaast: enthousiasme voor het project, actief meedenken, gevoel van eigenaarschap.
Neemt me buiten nog even apart.
‘First contact, then contract!‘, is zijn werkles voor mij.
Pfff…
Zou tegenwoordig niet meer mogen, zo’n fysieke ‘bekrachtiging’.
Maar ben het nooit vergeten: dat de relatie vooraf gaat aan samen écht meters kunnen maken.
Levert me nog dagelijks op, in de veranderingen, trainingen en coaching die ik mag begeleiden!
En jij?
Wat is een werkles die jij nooit meer vergeet?